Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/42

niu. Kazano więźniowi zejść. Był to Izydor Beautrelet.
 — Pan Izydor Beautrelet! — wykrzyknął pan Filleul z zadowoleniem, wyciągając do niego ręce. — A to miła niespodzianka! Nasz przygodny detektyw tutaj, to dobra wróżba. Panie inspektorze, pozwól, że ci przedstawię ucznia retoryki w liceum Janson de Sailly.
 Ganimard osłupiał. Izydor ukłonił mu się bardzo nisko, jak przed kimś, którego zasługi się ceni, a zwracając się do pana Filleul, zapytał:
 — Zdaje się, panie sędzio, że posiadasz o mnie dobre informacye.
 — Doskonałe! Najpierw prawdą jest, że byłeś w Veulesles-Roses w czasie, w którym zdawało się pannie de Saint-Veran, że ciebie widziała. Następnie jesteś rzeczywiście Izydorem Beautrelet, uczniem retoryki, nawet doskonałym uczniem, pilnym i wzorowego prowadzenia się.
 — Informacye więc są tak dobre, że...
 — Że jesteś wolnym panie Izydorze Beautrelet.
 — Zupełnie wolnym?
 — Zupełnie. Ale pod pewnym warunkiem. Bo nie ujdzie bezkarnie, że ktoś zadaje narkotyki, ucieka przez okno, a następnie wałęsając się po cudzej własności, daje się pochwycić. Za wypuszczenie poraz drugi żądam nagrody.
 — Słucham.
 — A więc, dokończymy naszą przerwaną rozmowę, powiesz mi pan, jak daleko postąpi-