Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/70

dwa miesiące, to przyjdą inni, którzy zajmą nasze miejsce, może z lepszem powodzeniem.
 — Kiedy przyjadą ci drudzy?
 — W środę... może już we wtorek...
 Beautrelet robił po cichu jakieś obliczenia, wreszcie rzekł:
 — Panie sędzio, mamy dzisiaj sobotę. W poniedziałek wieczór kończą się moje wakacye. Byłbyś pan może łaskaw stawić się tutaj w poniedziałek rano o 10 godzinie? Zdołam może rozwiązać panu tę zagadkę.
 — Doprawdy, panie Beautrelet... myślisz pan? Jesteś pan pewny?
 — Mam nadzieję przynajmniej.
 — Dokąd teraz idziesz?
 — Idę się przekonać, czy fakta będę mógł dostosować do przewodniej myśli, którą zaczynam pojmować.
 — A zatem do widzenia, do poniedziałku.
 — Do poniedziałku.
 W kilka minut później pan Filleul jechał w stronę Dieppe. Beautrelet tymczasem, pożyczywszy sobie roweru od hrabiego de Gesvres udał się w stronę Yerville i Caudebet-en-Caux.
 Nad jednym szczegółem przedewszystkiem zastanawiał się młody człowiek i chciał sobie wytworzyć jasną opinię, zdawało mu się bowiem, że z tej strony najprędzej nieprzyjaciela pochwyci. Chodziło mu o zbadanie, co się z obrazami stało, gdyż płótna tych rozmiarów nie dadzą się tak łatwo ukryć. Jeżeli więc nie bedzie można ich odszukać, można przy-