Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/75

 Rozmawiając, skierowali się do furtki. Przechodząc koło kaplicy Beautrelet, stanął.
 — Chcesz pan wiedzieć, panie sędzio?
 — Czy tylko chcę!...
 Beautrelet miał w ręce laskę, grubą, sękatą. Niespodziewanie laską tą rozbił jedną z figurek, któremi portyk był ozdobiony.
 — Oszalałeś, — krzyknął pan Filleul, schylając się na ziemię, — oszalałeś! Święty ten tak cudownie był rzeźbiony...
 — Cudownie, mówisz pan, — ryczał Izydor, — rozbijając figurkę Matki Boskiej.
 Pan Filleul pochwycił go za ramię.
 — Młodzieńcze, nie pozwolę ci popełniać...
 Spadł jeszcze jeden z Trzech Królów, następnie żłóbek z Dzieciątkiem Jezus...
 — Jeszcze jedno poruszenie, a strzelę.
 Hrabia de Gesvres nadbiegł z nabitym rewolwerem.
 Beautrelet rozśmiał się.
 — Strzelaj, panie hrabio, strzelaj do tych figurek... jak na jarmarku... i znowu jedna spadła, roztrzaskując się w tysiączne kawałki.
 — To wszystko blaga, panie hrabio!
 — Co mówisz? — krzyczał pan Filleul.
 — Blaga, — powtarzał Beautrelet! — To nie są dzieła sztuki... to gips!
 — Co?... Czy to możliwe?...
 Hrabia schylił się, zbierając odłamki figurek.
 — Przypatrz się dobrze, panie hrabio, to gips! gips uczerniony, aby wyglądał, jak kamień stary... Otóż, co zostało z arcydzieł... co