Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/88

 — Nic więcej... Będziesz wolny... Zapomnimy o całem zajściu...
 Cisza. Wreszcie odezwał się Bredoux:
 — Czaś już, musisz się zdecydować. No, dalej, nie rób głupstw... Jesteśmy silniejsi zawsze i wszędzie... Prędko daj papier...
 Izydor nie ruszył się, skamieniały, przerażony, a mimo to panował nad sobą, żaden nerw bowiem nie drgnął. O kilkanaście centymetrów widział lufę rewolwerową, starczyłoby tylko palec mocniej oprzeć na cynglu...
 — Oddaj papier, — powtórzył Bredoux, — w przeciwnym razie....
 — Tutaj jest, — rzekł Beautrelet, wyjmując portfel, który łakomie pochwycił Bredoux.
 — Doskonale! Widzę, że jesteś rozsądny. Powiem moim towarzyszom. A teraz zmykam. Adieu.
 Schował rewolwer i w mgnieniu oka znalazł się za oknem. W tejże chwili dały się słyszeć kroki w kurytarzu.
 — Adieu... — rzekł raz jeszcze, — czas był na mnie największy.
 Lecz jakaś myśl przeszła mu przez mózg, bo naraz stanął i przejrzał portfel.
 — Psia... — zaryczał, — papieru tego niema... Oszukałeś mnie...
 Jednem susem znalazł się napowrót w pokoju.
 W tejże chwili rozległy się dwa strzały. Izydor dał ognia ze swego rewolweru.
 — Chybiłeś... — zawył Bredoux, ręka twoja drży... boisz się...