Strona:M. Arct - Jak powstaje książka.djvu/32

walca, poczem docisnąwszy prasę, otrzymuje się odbitkę, którą odsyła się do korektorni.
 Zadaniem korektora jest wyszukanie wszystkich błędów i zwrócenie na nie uwagi składacza przez odpowiednie znaki. Korekta jest rzeczą trudną i odpowiedzialną, gdyż w dużej mierze decyduje o poprawności i dokładności druku książki. Dlatego też na korektorów wybiera się zwykle ludzi wykształconych, a zwłaszcza dobrze obeznanych z prawidłami gramatycznemi, ortograficznemi, a nawet stylistycznemi.
 Sama korekta odbywa się w ten sposób, że jeden korektor lub korektorka czyta rękopis, a drugi, słuchając, sprawdza go ze składem. Zauważywszy jakiś błąd, stawia znak przy tekście, drugi taki sam znak na marginesie. Przy znaku na marginesie znajduje się poprawka lub uwaga korektora. W wypadku niewłaściwej litery korektor przekreśla ją pionową kreską, powtarza znak na marginesie i obok niego pisze właściwą literę. Jeżeli litera zostanie przepuszczona, przekreśla się poprzednią, powtarza na marginesie wraz z literą nie złożoną. Do wskazania błędów służą specjalne znaki. Jeżeli w tekście znajduje się dużo podobnych błędów w jednym lub w kilku sąsiednich wierszach, muszą być używane dla uniknięcia nieporozumień coraz inne odnośniki.
 Korekta poprawiona zostaje odesłana zpowrotem do zecerni. Układ, znajdujący się na desce, przenosi składacz na szuflę i o ile błędów jest mało, poprawia je odrazu, zmieniając litery przy pomocy „sztyletu“ i pincetki. W wypadku większej ilości błędów, a zwłaszcza kiedy wyrazy trzeba przenosić z wiersza do wiersza, składacz poprawia na wierszowniku, a następnie układ w szpaltach posyła do ponownej korekty.