Habitus ł. w lecznictwie: wygląd zewnętrzny, z którego można wnosić o skłonności lub odporności względem pewnych chorób.
Hacienda hiszp. (asienda) posiadłość wiejska, folwark.
Haczysz ob. Haszysz.
Hades g. królestwo cieniów, świat podziemny, piekło.
Hadżi ar. mahometański pielgrzym do Mekki.
Haec facienda et illa non omittenda ł. ob. Et haec i t. d.
Haem... ob. Hem...
Hagjologja g. nauka o rzeczach świętych.
Haja n. rekin ludojad.
Hajdamacy tur. kozackie bandy rozbójnicze w XVII w.; przen. włóczęgi, rabusie, łotry, zbóje; zawadjaki.
Hajduk węg. dawniejsza piechota węgierska; lokaj w stroju węgierskim na dworach wielkich panów.
Hajzówka hebr. prawo talmudyczne wzbraniające żydowi pod groźbą klątwy, podkupywać innego żyda, w celu zagarnięcia po nim dzierżawy, handlu, przedsiębiorstwa i t. p.
Hakatysta, członek stowarzyszenia polakożerczego pruskiego nazwanego H. K. T. od pierwszych liter nazwisk jego założycieli: Hansemann, Kennemann i Tiedemann, powstałego w celu systematycznego unicestwiania żywiołu polskiego w ks. Poznańskiem (wykup majątków z rąk polskich i t. p.).
Hakatyzm, zasady hakatystów.
Hakim ar. turecki mędrzec, lekarz i sędzia; Hakim Effendi główny lekarz przyboczny sułtana.
Halabarda n. dawna broń żelazna, złożona z długiego drzewca, na którem osadzony był topór z ostrym kolcem zamiast obucha i zakończona grotem u góry.
Halabardnik n. dawny żołnierz, używający halabardy.
Halali n. sygnał myśliwski na trąbce podczas polowania z ogarami przy dościganiu zwierzyny; otrąbienie.
Halerz n. dawna drobna moneta polska; dzisiejsza moneta drobna austrjacka.
Halla n. wielka sala przeznaczona na koncerty i zabawy; otwarty budynek, tylko pod dachem na słupach; targowisko lub plac nakryty dachem.
Strona:M. Arcta Słowniczek wyrazów obcych.djvu/144
Ta strona została uwierzytelniona.
HabHal
136
