Hantle n. przyrząd do ćwiczeń gimnastycznych, składający się z dwóch kul żelaznych lub drewnianych, połączonych z sobą krótką rączką, (zwykle używa się para), ciążki.
Hanza n. dawny związek handlowy północnych miast w Niemczech.
Hanzeatycki, należący do Hanzy.
Haracz tur. danina pieniężna, składana przez państwa chrześcijańskie Turcji, aby się wykupić od napadu; danina składana przez ludy podbite zwyciężone; opłacanie się.
Haranga f. długa, uroczysta mowa, (powitalna, pochwalna) przemówienie do zgromadzenia, do wojsk i t. p.
Harbajtel n. siatka lub woreczek na pomieszczenie warkocza, używany w XVII i XVIII w.
Harc n. utarczka, początek walki; popisywanie się konną jazdą, swywolenie.
Harcap n. warkocz, noszony dawniej przez mężczyzn.
Harem arab. oddzielne mieszkanie kobiet u mahometan; ogół kobiet mahometanina.
Harfa lub arfa, duży instrument muzyczny o strunach metalowych, formy trójkątnej; h. do czyszczenia (arfowania) zboża, żwiru i t. p., narzędzie złożone z ramy i siatki drucianej; h. eolska patrz Eolska.
Harmider n. wrzawa, zgiełk, zamięszanie.
Harmonijny g. zgodny, dźwięczny.
Harmonika g. instrument muzyczny, składający się z czworobocznego miecha, zaopatrzonego po obu stronach w deszczułki z dziurkami i klapami wypuszczającemi głos.
Harmonizować, zgadzać się, być w zupełnej zgodzie; sympatyzować.
Harmonja g. zgodność i dźwięczność tonów; nauka o prawach akordów; właściwy stosunek do siebie części pewnej całości; zgoda, jedność.
Harpagon g. skąpiec, sknera (nazwa wzięta z komedji Molièra).
Harpje g. w mitol. greck. boginie burzy, przedstawiane w postaci ptaków drapieżnych z głowami kobiet, nienasycone i łaknące; przen. człowiek zły, chciwy, czyhający na cudze dobro i zdobywający je niegodziwemi środkami.
Harpun a. dziryt, grot że-
Strona:M. Arcta Słowniczek wyrazów obcych.djvu/146
Ta strona została uwierzytelniona.
HanHar
138
