Strona:M. Arcta Słowniczek wyrazów obcych.djvu/267

 MenMen 

259

---

spodarność; wspólny stół, zwłaszcza w wojsku.

Menażerja f. zbiór żywych zwierząt dzikich, obwożonych na pokaz w klatkach.

Menażki f. naczynia urządzone tak, że jedno wchodzi nieco w drugie i objęte wspólną rączką, służące do przenoszenia obiadów.

Menażować f. oszczędzać, ochraniać; mieć wzgląd.

Mendel n. piętnaście sztuk.

Menechmy g. sobowtóry, osoby niesłychanie bliźniaczo do siebie podobne (nazwa wzięta z komedji Plauta); jota w jotę.

Mener f. przywódca partji ludowej, robotniczej i t. p.; kierownik intrygi.

Menéstrel f. patrz: Minstrel.

Menhir celt. „długie kamienie“, pojedyńczo lub w szeregu stojące wielkie bloki kamienne, przedhistoryczne, pomniki religijnych wierzeń celtyckich, prawdopodobnie grobowce.

Menisk ł. soczewka wklęsło-wypukła; krzywa powierzchnia płynu w rurce włoskowatej.

Mennica n. zakład rządowy w którym biją pieniądze.

Meno w. w muz.: mniej.

Meno mosso w. w muzyce: wolniej.

Menonici, chrześcijańska sekta religijna, w której chrzest odbywa się tylko na dorosłych.

Mensa ł. stół kamienny, w którym są umieszczone relikwie św. i na którym odprawia się Msza święta, ołtarz.

Mens agitat molem ł. duch kieruje materją.

Mens sana in corpore sano ł. zdrowa dusza w zdrowem ciele.

Menstruacja ł. czyszczenie miesięczne u kobiet.

Mente captus ł. głupowaty, słaby na umyśle.

Mention honorable f. (ma͡ęsią onorabl) wzmianka zaszczytna, list pochwalny.

Mentor g. stary przyjaciel, któremu Ulisses wyruszając na wojnę, powierzył opiekę nad rodziną; przen. nauczyciel, wychowawca, przewodnik i doradca młodzieńca.

Menu f. (meniu) spis potraw, składających ucztę, jadłospis.

Menuet f. starofrancuski taniec w wolnem tempie, pełen wytwornego wdzięku.

Menzura ł. miara, wymiar, przedział; w fechtunku odległość między zapaśnikami; w organach stosunek wielkości i szerokości