czy, czyniących ją niepodobną do żadnej innej; samoistność; w dziele sztuki nowość, świeżość, charakterystyczna odrębność pomysłu lub obrobienia; przesadne uganianie się za czemś nowem, niebywałem, wyróżnianie się od otoczenia.
Oryginalny ł. nienaśladowany, wypływający z osobistego świeżego pomysłu, charakterystyczny, odrębny; dziwacznie osobliwy.
Oryginał ł. pierwowzór służący do naśladowania, do wykonywania kopji, ale sam nie mający wzoru; dzieło sztuki samorzutnie pomyślane i wykonane; dokument, akt właściwy, pierwotny, (w odróżnieniu od kopji); dziwak.
Oryktognozja g. nauka o ciałach kopalnych, mineralogja.
O sancta simplicitas! ł. o święta naiwności! (okrzyk politowania nad głupotą, naiwnością ludzką lub nieświadomością rzeczy, które powinny być każdemu znane.
Oscylacja ł. ruch ciała około punktu równowagi, zakreślający linję krzywą zawiłą i splątaną; wahanie się, kołysanie, falowawanie; przen. chwianie się w wyborze między dwoma sprzecznościami, skłanianie się to w tę, to w ową stronę.
Osmanowie tur. nazwa dawana Turkom od czasów Osmana I.
Osmologja g. nauka o woniach i ciałach pachnących.
Osmoza g. przenikanie, przesiąkanie, mieszanie się dwóch płynów różnych przez błonę, która je oddziela.
Ostentacja ł. wystawność, okazałość dla popisania się z bogactwem, uwydatnianie wyższości, przewagi zalety dla popisu, dla zwrócenia na nią uwagi, wystawianie na pokaz.
Ostentacyjny ł. obliczony na pokaz, na zwrócenie uwagi.
Osteolit g. ziemista odmiana apatytu, używana jako nawóz fosforowy (zawiera często resztki kości zwierząt kopalnych).
Osteologja g. część anatomji człowieka, obejmująca naukę o kościach, ich powiązaniu, rozwoju, składzie chemicznym i budowie mikroskopowej.
Ostjarjusz ł. odźwierny, naj-
Strona:M. Arcta Słowniczek wyrazów obcych.djvu/310
Ta strona została uwierzytelniona.
OryOst
302
