Dwopióry, mający z obydwu stron pióra.
Dworaźny, dwurazowy.
Dwormistrz, marszałek dworu.
Dwornie, 1) grzecznie, układnie, zręcznie; wspaniale, elegancko, okazale; 2) ciekawie.
Dwornik, podstarości folwarczny.
Dworno, 1) wielkim dworem, wystawnie, okazale; 2) p. Dwornie.
Dworny, 1) dworski; dworna pani = dworka, dworzanka; dworny rok = sądzenie spraw przez sąd królewski; wina dworna = kara pieniężna, płacona dworowi; 2) wytworny, elegancki, grzeczny, układny.
Dworogaty, dwurogi.
Dworownik, żartowniś, szyderca.
Dworstwo, 1) życie dworskie; 2) grzeczność, układność; 3) żart, koncept, dowcip.
Dworzyć komu, umizgać się do kogo, nadskakiwać komu; 2) używać fortelów.
Dworzystość, dworzyszcze, 1) jednostka gospodarstwa kmiecego; 2) plac pod budowę domu.
Dwój, dwoja, podwójny.
Dwójrządca, monarcha rządzący w dwuch państwach.
Dwójżon, dwużeniec.
Dwudziestność, podatek, wynoszący dwudziestą część dochodu.
Dwudźwierny, dwudrzwiowy, mający dwoje drzwi.
Dwuimiony, dwuimienny.
Dwujętny, który można ująć z dwu stron.
Dwukoleśny, dwukołowy.
Dwułokietny, dwułokciowy.
Dwusiednia, wóz bojowy na dwie osoby.
Dwuwykładny, dwuznaczny.
Dwuzwy, mający dwojakie nazwisko.
Dwużon, dwużeniec.
Dybik, dokuczanie; dać albo napędzić komu dybiku = dać się we znaki.
Dygdyk, p. Tyftyk[1].
Dymnica, wydma, pagórek z nawianego piasku.
Dyndyrz, niedźwiednik,
- ↑
Błąd autorów; odwołanie do hasła, które w tym słowniku nie istnieje. Zobacz to hasło w Słowniku ilustrowanym języka polskiego i w Słowniku etymologicznym języka polskiego.
