Kalander, dzierlatka (ptak).
Kalaputryna, awantura.
Kalata, łoże w stajni dla czeladzi.
Kaleciaty, mający kaletę, dbający o kaletę czyli kiesę.
Kaleczny, kaleki, ułomny, wątły.
Kaleczyć się, w znacz. męczyć się.
Kaledonja, Szkocja.
Kalefaktor, kalafaktor, stróż albo woźny szkolny; przen. donosiciel, lizus.
Kalemkiar, zasłona twarzy u kobiet muzułmańskich.
Kalenda, kalanda, dzień pierwszy miesiąca.
Kalenica, słomiane snopki maczane w glinie, stanowiące poszycie strzechy.
Kaletki, klapki przy gorsecie.
Kalikanta, kalikancista, kalkancista, ten, co depcze pedały miechowe u organów.
Kalikarnia, mieszkanie dla kalkancistów i dziadów kościelnych.
Kalisty, błotnisty, pełen kału.
Kaliszan, kalteszal, mieszanina z piwa, wina, soku cytrynowego i chleba kruszonego, osłodzona.
Kalitus, czapka, kapelusz.
Kaliwo, ziarnko, źdźbło, odrobina.
Kaliżdy, kalżdy, każdy.
Kałabałyk, zła sprawa, opały.
Kałamajka, wełniana materja pasiasta.
Kałamaszka, kałamajka, wózek wybity korą lipową; lekki wózek jednokonny.
Kałantyr (z ros.), kaftan bez rękawów.
Kałarasz, żołnierz turecki; posłaniec konny.
Kałausz, kałauz (z tur.), 1) przewodnik; 2) więzienie.
Kałauzować, 1) przewodniczyć, być przewodnikiem; 2) więzić.
Kałdun, brzuch; wnętrzności; brzuchacz, żarłok, obżartuch.
Kałdunić się, chmurzyć się.
Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0136
Ta strona została uwierzytelniona.
