Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0138

Kancja, pieśń.

Kandor (z łac. candor), czystość, niewinność, prostota obyczajów.

Kandyba, wielki brzuch, człowiek brzuchaty; kobieta rosła a chuda; koń rosły; duża szkapa niezgrabna.

Kandys, kandyt, kandyz, cukier lodowaty, skrystalizowany z cukru trzcinowego.

Kanga, wojna.

Kanienie, kapnięcie (łzy).

Kankol, kąkol.

Kankry (z łac. cancer, rak), wrzody, owrzodzenia.

Kanownik, kanonik.

Kanpust, p. Kampust.

Kantak, 1) belka kanciasta; 2) pazur.

Kantarzej, urzędnik wojskowy na Zaporożu, dozorujący wpływ podatków, oraz miary i wagi.

Kantyk, pieśń, hymn.

Kany, dokąd, kędy, którędy, gdzieś.

Kapalin, rodzaj szyszaka.

Kapia, kapka, kropelka.

Kapica (łac.), habit mniszy, kaptur.

Kapij, kapik, kapturek, dawny ubiór kobiecy na głowę.

Kapitanarmus, żołnierz mający nadzór nad bronią i nabojami.

Kapitulum, kapituła, kapituł, rozdział z Pisma św.

Kapkan, haki przy przynęcie na wilki i lisy.

Kapla, p. Kapia.

Kaplerz, kapljerz, 1) szkaplerz; 2) część zbroi około szyi.

Kapła, kaplica; kapelanja.

Kapłanica, kapłanicha, kapłanka.

Kapłanik, kapłannik, kapłaniczek, kleryk.

Kapłon, kapłun, zupa wodzianka, gramatka.

Kaprawy, cierpiący na kaprawość czyli łzotok.

Kapsarz, rzemieślnik wyrabiający kapsy (kabzy) czyli woreczki; noszący za kim kapsę.

Kapszczyzna, czopowe, dawny podatek za prawo pędzenia wódki albo piwa.

Kaptan, kaftan.

Kapturać, kapturzyć, wkładać na kogo kaptur.