Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0156

Kormnik, sternik.

Kornufas, ubiór głowy kobiecej.

Korodon, korydon (z łac. imię własne), człowiek głupi, nieuk, ograniczony, bałwan.

Koromysło, nosidło do noszenia wiader z wodą.

Korona, wieniec na głowę; kółko, grono, zebranie; koronka.

Koronator, ten co kładzie koronę na głowę monarchom w czasie koronacji.

Koronik, koroniarz, mieszkaniec Korony.

Korończyk, 1) koroniarz, mieszkaniec Korony; 2) półgroszek z czasów Jagiellońskich; 3) grosz srebrny.

Korowaj, obrzędowe ciasto weselne, pieróg.

Korsać, kurstać, szturchać, trącać, naganiać do czego.

Korszun, karszun, jastrząb.

Kortedzjan, kortedzjanin, p. Kortezanin.

Kortedzjować, p. Kortezjować.

Kortegjan, p. Kortezanin.

Kortezan, kortezanin (z franc. courtisan, z włos. cortiggiane, dworak), 1) dworak, pochlebca; 2) duchowny, wyrabiający sobie beneficja u dworu rzymskiego, z pominięciem władz krajowych.

Kortezanka, p. Kurtyzanka.

Kortezja, kortyzacja (wł.), dworactwo, nadskakiwanie.

Kortezjować, kortezować komu, nadskakiwać.

Kortezy, kortyzacja, p. Kortezja.

Koruszek, korzec.

Korwet (z włos. corvetto), podskok koński; sus, podryg.

Korwetować, wyprawiać korwety.

Koryda (hiszp.), walka byków.

Korydon, p. Korodon.

Korzystać w czym, upatrywać korzyść, cenić sobie, dbać o co; K. co komu, zdarzać, szczęścić.

Korzystnie, chciwie, chytrze; po łupiesku, rabunkowo.