Kośnieć, kostnieć.
Kośnik, wstążka do koszuli, do włosów.
Kośtyrać się, włóczyć się, łazić.
Kota ciągnąć albo paść, za karę ciągnąć kota na powrozie przez strumień albo rzekę: przen. 1) odbierać karę cielesną; 2) narazić się na pośmiewisko; 3) łudzić się; 4) przewlekać, bałamucić; 5) drzeć z kim koty, wojować.
Kotarha, kotarcha, kotara, namiot pilśniowy tatarski; zasłona nad łóżkiem.
Kotcz, kareta, kocz, wóz.
Kotczy, koczowy, powozowy, wozowy, kareciany; woźnica.
Kotczy, kotczyn, koci.
Kotczyc, kotczysz, kotszysz, woźnica, stangret.
Kotew, kotka, kotwica.
Kotnerować, p. Kutnerować[1].
Kotnia, wór, miech.
Kotnyr, p. Kutner.
Kotować, naśmiewać się, błaznować.
Kotrygał, szpada; tarcza.
Kotszysz, p. Kotczyc.
Kotuch, zagroda na ptaki domowe.
Kotwernie, dziwnie.
Kotyra, gruda, bryła ziemi.
Kotyrba, głowa.
Kousz, p. Kusz.
Kować, kuć.
Kownata, komnata.
Koza, p. Koża.
Koza, statek wodny.
Kozak, pasterz kóz w górach.
Kozakierja, 1) kozactwo; 2) swawola, awanturniczość.
Kozdy, każdy.
Kozera, kozyra (tur.), atut, kolor wyświęcony w kartach; przen. poparcie, pomoc; przyczyna, powód.
Kozielec, zbytnik, swawolnik; p. Kozieł.
Kozieł, w zn. prz. 1) złość; 2) zasępienie, chmura na czole; 3) zły człowiek.
Koziorożek, koziorzec, koziorec, kozłoróg, koziorożec, jeden z gwiazdozbiorów zodjaku czyli zwierzyńca.
- ↑
Błąd autorów słownika; odwołanie do hasła, które w tym słowniku nie istnieje. Zobacz to hasło w Encyklopedii staropolskiej i w Słowniku etymologicznym języka polskiego.
