Miecić, miotać, rzucać, ciskać.
Mieczerz, polerownik broni.
Mieczna, miecznikowa.
Mieczny, miecznik, urzędnik noszący miecz monarszy.
Mieczobój, szermierz.
Mieczykowie, sitowie, trawa łęgowa.
Mieć, w wyr. M. nad kogo, mieć pierwszeństwo, przodować.
Miedlić, międlić (wycierać len albo konopie w międlicy dla oddzielenia włókien od paździerzy).
Miedny, obfitujący w miód, miododajny.
Miedziennik, kotlarz.
Miedzy, między.
Miedźwiedź, niedźwiedź.
Miedźwny, miodowy, słodki.
Miegoć, wilgoć.
Miegotać, migotać.
Miegotny, wilgotny.
Miejstce, miejsce.
Miekarz, słodownik (robiący słód).
Miekcić, p. Miektać.
Miekowisko, miekowsko, miecz.
Miektać, migotać, błyszczeć, połyskiwać.
Miekut, miecz.
Miel, miela, mielizna.
Mielcuch, słodownia.
Mielczyzna, sól pokruszona na miał.
Mielibasze, mielikbesze, bogate haftowane kobierce jedwabne.
Mieły, 1) miły; 2) miałki.
Mienić co, powoływać się na co.
Mienie, imię, dobre imię.
Mienny, odmienny, zmienny.
Mieńcarz, wekslarz, bankier.
Mier, mir, pokój.
Mierendzać, mieryndzać, przeżuwać (paszę).
Mierne, dział gruntu odmierzony.
Miernie, pod miarę, dokładnie.
Mierniuczko, mało, miernie, słabiutko.
Miertwić się, męczyć się, cierpieć.
Mierunka, morela.
Mierzchać, mierzchnąć, zmierzchać się.
Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0197
Ta strona została uwierzytelniona.
