Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0222

gać sobie; 3) N. czym, zajmować się czym; 4) N. z kim, przestawać, obcować.

Narocznik, osadnik, obowiązany do pewnych posług dla grodu (do naroku).

Naroczny, p. Narokowy.

Naroczysty, naroczyty, 1) obfity, dostatni; 2) uroczysty.

Narodzki, należący do narodów.

Narodztwo, istnienie czyje, jako narodu.

Narok, 1) obowiązek pewnych posług dla grodu; 2) N.-iem, niby, pozornie; 3) N. albo z naroka, umyślnie; 4) z N.-u, przypadkiem, nagle.

Naroki, wnętrzności.

Narokowy, naroczny, narokiem osadzony, dla naroczników przeznaczony; umyślnie założony (gród).

Narościć, naraszczać, pobudzić do narastania; 2) powziąć wiele uroszczeń; 3) zamierzyć, przygotować.

Naroślina, narost.

Naroztwarzać, rozcieńczać wodą.

Naród, w znacz. 1) rodzaj, gatunek; 2) urodzenie, stan, pochodzenie; 3) ród, dom, familja; 4) pokolenie, gieneracja; 5) płeć, rodzaj.

Narównić, 1) narównać, wyrównać, wygładzić; 2) uzupełnić, dokompletować.

Naróżno, osobno, oddzielnie.

Nart, narty, łyżwy.

Naruczak, p. Naręcznik.

Naruszliwy, naruszny, naruszalny.

Naruszyć się, oburzyć się, nasrożyć się.

Narzać, nurzać.

Narwa, darń.

Narzaz, narzas, narzasz, dawna danina przeznaczona na karmienie psów.

Narzazać, narzezać, narznąć.

Narzazek, nacięcie.

Narządzić, przygotować, zarządzić, ustanowić.

Narzec, 1) nazwać, wymienić; 2) zganić; 3) przyrzec, obiecać.