Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0311

Osny, ościenie (lm. od oścień).

Osoba, w znacz. 1) człowiek okazały, personat; 2) osobny gatunek, odrębny rodzaj, typ; 3) ciało, substancja, istota; 4) postać, kształt, wygląd; 5) rola, charakter, funkcja: O.-bą, osobiście.

Osobca, osobnik, samotnik, odludek.

Osobić sobie, przywłaszczyć sobie.

Osobie, 1) ciało, osoba, osobistość, figura, kształt 2) osobność.

Osobien, osobny, oddzielny

Osobisty, 1) własny, prywatny; 2) okazałej postaci, postawny; 3) zamknięty w sobie, skryty.

Osobliwek, specyfik, lekarstwo szczególnie skuteczne na jaką chorobę.

Osobliwy, w znacz. 1) osobny, oddzielny; ustronny; 2) lubiący samotność, nietowarzyski.

Osobnie, 1) osobno; 2) mianowicie.

Osobność, 1) odosobnienie, rozdział; 2) szczególność, specjalność; 3) osobliwość, osobliwa własność; 4) miejsce ustronne, zacisze.

Osobny, osobien, osobliwy, 1) osobisty; 2) odrębny, oddzielny, samotny; 3) odmienny, różny; 4) osobliwy, wyróżniający się, przedni.

Osocznia, osoka, obława, naganka.

Osocznik, 1) osacznik; 2) obmówca, oszczerca.

Osoczyć, osaczyć; O. kogo, obmówić, oczernić; O. się, obwinić się.

Osok, osoch, zysk.

Osoka, osocznia, 1) obława, naganka; 2) doniesienie, oskarżenie.

Osowno, osobno.

Osób, osobność.

Osóbkować, żyć osobno, jadać oddzielnie.

Osóbnia, w wyr. w osóbni, oddzielnie, zosobna.

Ospać, osypać.

Ospały, senny, zaspany.

Ospana, brzemienna.

Ospieszały, opieszały.

Osprawiedliwić, usprawiedliwić.

Osprośnić, uczynić sprośnym, oplugawić, skalać.