Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0432

Pryciacz, który czego szuka, śledzi, tropi.

Pryciać, 1) o psach myśliwskich: węszyć, tropić; 2) szukać, śledzić, grzebać, ryć.

Pryhon, pańszczyzna.

Pryjastwo, przyjemność.

Pryk, żywo, ruchliwie.

Prykmeta, prykmęt, znak.

Prym, 1) istotnie; 2) wprost, wbrew.

Pryma, nagroda, zapłata.

Prymak, 1) najemnik; 2) zięć mieszkający u teściów.

Prymaplana, zarząd sztabu.

Prymchowaty, głupkowaty.

Prymitka, p. Rańtuch.

Prymny, dumny, dziarski; strojniś, fanfaron.

Prymularz, preliminarz.

Pryncypał, dziwak, oryginał; filut, przebiegły.

Prys, 1) ogier; 2) wieprz knur; 3) pies.

Prysk, 1) pryśnięcie; 2) popiół gorący, zarzewie; 3) piasek sypki w polu; 4) gwałt, nawał.

Pryskać, w znacz. parskać.

Pryskować, piętnować, cechować, naznaczyć nacięciem.

Prystasz, mieszkający w domu lub majątku swej żony.

Prywat, człowiek oddany prywacie, własną korzyść na oku mający.

Prywatnik, 1) prywaty pilnujący, szukający osobistej korzyści; 2) stronnik, zaufaniec.

Prza, przy, prze, sprzeczka, spór; sprawa sądowa; rozprawa.

Przać, przajać, przeć, sprzyjać, kochać.

Przaśne, przaśnek, przaśnica, przaśnik, chleb niekwaszony, maca żydowska, święto przaśników, Wielkanoc u żydów.

Przaśny, 1) niekwaszony (chleb); 2) nie sycony, nie do picia (miód); 3) świeży.

Prząc, (przęże, przęgł.), sprzęgać.

Prządać, prząść.

Prządca, prządek, ten, który przędzie, przędzalnik.