Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0473

Przyczołek, szczyt domu, strych.

Przyczoszka, zdrob. od Przycieś.

Przyczyna, 1) przyczynek, dodatek; 2) P-y puszczać, modlić się za kogo; 3) za P-ną, przy sposobności; 4) czary, przygoda.

Przyczynek, przybytek, wzrost, pomnożenie.

Przyczyniać, przyczynić, powiększyć, rozszerzyć (granice). P. się czego przybyć, przyrosnąć (przyczyniło mu się urody); przysporzyć sobie, zrobić sobie zasób czego.

Przyczynianie, zaręczenie prawne, rękojmia.

Przyczynny, tyczący się przyczynienia się, wstawienia się za kim; przyczyniający się (prośba, modlitwa przyczynna).

Przyczynowaty, oczarowany, zaczarowany.

Przyczyńca, 1) ten, który się za kim wstawia, orędownik; 2) sprawca.

Przyczyść (czcie albo czci, czetł), p. Przyczytać.

Przyczytać, przyczyść, przyczytywać, 1) co komu policzyć, przyznać, przypisać; 2) policzyć na czyj karb, przypisać komu; 3) poczytać, uznać za co, wziąć za co (za złe, za hańbę).

Przyć, przyjść.

Przyćpić, przyplątać się, wdać się.

Przyćwiczyć, ćwicząc przyuczyć.

Przydajny, przydakowy, dodatkowy, przydatny.

Przydalszem, przys. opodal, trochę daleko.

Przydan, przydany kolega, towarzysz, pomocnik; drużba weselny.

Przydanka, druchna weselna.

Przydatność, podobieństwo, odpowiedniość.

Przydawać, przydać, dokładać, poświęcać (czasu, pilności); przynosić, dawać, zapewniać (dochód). Przydać się, do kogo, do czego, wdać ś. w kogo, w co (często się człek przyda do człeka); przydarzyć się, przytrafić się, zdarzać się;