Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0556

Słuszeć, p. Słuszać.

Słuszno, słusznie.

Słuszny, służny, odpowiedni, stosowny, dogodny.

Służały, w służbie doświadczony; biegły służalec, ciura.

Służba, 1) usługa, gotowość do usług, pozdrowienie uniżone: służby swoje komu zalecać; kłaniać się komu i powiedzieć mu służbę swoją (albo od siebie); 2) użytek, pożytek, usługa, wygoda: wywiódł ziele ku służbie ludzkiej; 3) kredens, bufet, stół na naczynia; 3) serwis; 4) służba kmieca = pewna miara gruntu, z której odbywano pańszczyznę albo płacono czynsz; 5) zapłata za służbę, zasługi.

Służbica, służbista, służąca, sługa.

Służbista, p. Służbica.

Służebka, kredensik.

Służebnictwo, p. Służebność.

Służebnik 1) urzędnik; 2) niewolnik; 3) instygator, woźny sądowy.

Służebność, służebnictwo 1)(o rzeczy) służenie ku pożytkowi czyjemu; 2) obowiązek, powinność; 3) rzecz przysługująca komu, przywilej, atrybucja; 4) subordynacja, hierarchja.

Służebny 1) zostający w służbie, służący, najemny, płatny: panna służebna = młodsza, pokojówka; żołnierz służebny; 2) albo Służyciel, sługa, woźny.

Służny, służący ku czemu, dogodny.

Służski, słuski, feudalny: prawo słuskie.

Służyciel, p. Służebny.

Służycielka, służąca, służebna.

Służyć 1) wojnę = być żołnierzem na wojnie; S służbę ziemską (= należeć do pospolitego ruszenia); S. żołniersko, (= w wojsku), hajducko, (= być hajdukiem), dworsko, (= we dworze); S. mszę, nabożeństwo (= odprawiać);