Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0568

Sporządzić się, oporządzić się.

Sporze, sporo.

Sporzyć, zdołać, módz, potrafić, mieć dosyć siły do czego, na co.

Sposabiać, p. Sposobić.

Sposiadany, opanowany, zabrany.

Sposobiciel, sprawca, autor; ten, co się do czego przyczynił.

Sposobić, sposabiać, 1) przyspasabiać; 2) S. w co = zaopatrywać; 3) przywłaszczać, przyswoić, adoptować, przysposabiać, przybierać sobie (dziecko).

Sposobić się, sposabiać się, 1) z kim = oswajać się, zżywać się; 2) starać się, zabiegać o co.

Sposobisty, sposobny, zdatny, zdolny, odpowiedni, stosowny, przydatny.

Sposobnie, stosownie, odpowiednio, przyzwoicie, należycie, wygodnie.

Sposobność, zdatność, zdolność, stosowność, odpowiedniość, przydatność.

Sposobny, pomyślny, dobry, należyty (sposobne zdrowie).

Sposób, 1) postać, forma, kształt, skład ciała (koń ma sposób długi); 2) ozdoba, piękność (sposób cnót pięknych); 3) sposobność, okazja.

Spospolicić, spospolitować.

Spospolitować się, 1) z niższym = zniżyć się do niego, okazać się przystępnym, popularnym, spoufalić się; 2) spowszednieć, upowszechnić się.

Spostrzeć, objąć, zagarnąć (ptaki siecią).

Spostrzeć się, rozlokować się, zmieścić się, pomieścić się (tyle ludności spostarło się w tym kraju).

Spotliwość, usposobienie do spocenia się.

Spowiedzieć, powiedzieć.

Spowiedzieć się, 1) zwierzyć się, przyznać się; 2) opowiedzieć się, powiedzieć swoje imię,