Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0570

wem czyim, przy pomocy czyjej; 5) S. ziemi = uprawa; 6) wnętrzności, patrochy, bebechy zająca; 7) zachowanie się, postępowanie (np. chorego); 8) zatrudnienie, rzemiosło, sposób do życia; 9) funkcja (np. członków ciała); 10) rzecz, akcja, wypadek (sprawa tragedji jest w Troi); 11) stosunek cielesny, spółkowanie; 12) rząd, zarząd, dowództwo; 13) sprawność, porządek, ład, szyk (wojsko w sprawie stoi = w pogotowiu); 14) sprawność, zdatność, zdolność, kwalifikacja (na przełożeństwo); 15) tłómaczenie, usprawiedliwienie, wymówka; 16) uwiadomienie, wiadomość, doniesienie, raport, relacja, (od śpiegów); 17) skuteczność, skutek, wynik, owoc (usiłowań).

Sprawca, 1) wyręczyciel, pełnomocnik, agient, komisant; 2) rządca, zawiadowca, dozorca, marszałek, namiestnik; S. miasta = burmistrz; S. wojska = wódz, dowódca, komendant; S. okrętu = kierownik, sternik.

Sprawiciel, sprawca.

Sprawić, nied. sprawiać, sprawować, 1) zrobić (kogo niezwyciężonym); 2) poprowadzić sprawę, wystąpić w sprawie (np. o adwokacie); 3) odprawić (mszę), urząd (= sprawiać), handel (= prowadzić); 4) oddziałać, podziałać, poskutkować, wpłynąć (gwiazdy sprawujące na rzeczy ziemskie. Lekarstwo sprawuje); 5) S. kogo (o lekarstwie) = ruszyć; 6) przygotować, sporządzić, nagotować, przyprowadzić do porządku (drogi Pańskie, konie do podróży); S. wojsko = uszykować; 7) S. kobietę = zapłodnić, odbyć z nią stosunek cielesny; 8) uprawić (ziemię); 9) sprzątnąć, zebrać, zwieźć