Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0595

Strynożyć, strzynożyć, strzenożyć, sternożyć, skrępować (np. koniowi) trzy nogi (S. trzech jeńców).

Strysz, p. Strych.

Stryszek, zdrobniałe od strych.

Strzałochybki, szybki, bystry jak strzała.

Strzaskawica, trzaskawica, trzask, trzaskanie; grzmot, piorun.

Strząpie, strzępy, gałgany, szmaty.

Strząść co czym, 1) potrząsnąć, posypać, poprószyć (stół strzęsiono fijołkami); 2) upstrzyć, nastrzępić (S. mowę łagodnemi słowy).

Strzec, strzegać, 1) czego = przestrzegać, zachowywać co; stać o co, dbać o co, szukać czego, dążyć do czego (S. miary we wszystkim; S. więcej powagi niż pożytku); 2) S. słowa = dotrzymywać, dochowywać; 3) S. na kogo, na co = czatować, dybać, czyhać. S. się czym = brać z czego przestrogę dla siebie.

Strzecha, 1) sień; namiot; 2) albo strzesza, wszelki dach.

Strzechsten, kamień probierczy.

Strzeć, zetrzeć.

Strzegać, p. Strzec.

Strzekać, strzykać.

Strzelanie, strzelenie, strzał (na dwoje, troje S.; na S. z działa cofniemy się).

Strzelba, 1) strzelanie, strzelanina; 2) ogół broni palnej. Mała S. = broń palna ręczna. Wielka S. = działa, armaty; artylerja.

Strzelbiszcze, teren strzelania.

Strzelbmajster, strzelbmistrz, rzemieślnik robiący strzelby, puszkarz.

Strzelbmajstrowski, strzelbmistrzowski, tyczący się strzelbmajstra, puszkarski.

Strzelbmistrz, p. Strzelbmajster.

Strzelbmistrzowski, p. Strzelbmajstrowski.