Synowskie, po synowsku.
Synowy, synowski.
Syntaksa, p. Syntaktyka.
Syntaktyka, syntaksa, klasa w dawnych szkołach polskich, w której uczono składni.
Syp, szyp, strzała.
Sypień, naczynie do przesypywania lub przelewania, czerpak, lejek.
Sypka, miara zboża jako danina.
Sypnieć, p. Sipnieć[1].
Syrbak, serb, muzyk grający na serbach (p. Serb).
Syroctwo, sieroctwo.
Syrotny, sierocy.
Syrowatka, serwatka.
Syt, syty (jadłem do syta).
Syta, miód rozcieńczony w wodzie.
Sygor, p. Stygar.
Sytek, p. Sutek.
Sytnieć, stawać się sytnym.
Sytność, tłustość, tusza, cielistość, mięsistość (co zje w S. mu idzie = na pożytek ciału, służy mu).
Sytny, p. Syty.
Syty, sytny, 1) tuczny, tłusty, spasły, karmny; 2) sprawiający przesyt (każda rzecz na tym świecie syta).
Szabelnia, fabryka, w której wyrabiają głównie do szabel.
Szabeltas, kaleta wisząca u pasa szabelnego.
Szabeltaszno, szabeltaśno, z szabeltasem, z szabeltasami (młódź do nauk z dostatkami oddawają, bławatno, pierno, kowano, S.).
Szabeltaśno, p. Szabeltaszno.
Szabla: wieprz dziki psa wali krzywą szablą = kłem.
Szablonoszec, ten, co nosi szablę.
Szach, jeden z kamieni, któremi grają w szachy.
Szachor, cukier.
Szachowniczy, tyczący się szachownicy (szachownicze rozsadze drzew).
- ↑
Błąd autorów; odwołanie do hasła, które w tym słowniku nie istnieje.
