knecht; 2) żołnierz broniący szańców.
Szapiel, głuptas.
Szar, 1) szereg dachówek, rząd gontów (gonty oblatują szarami z dachu); 2) przestrzeń powietrzna.
Szara, p. Siara[1].
Szarafan, rodzaj sukni kobiecej.
Szaraj, p. Saraj[2].
Szaranek, karpik młody do zarybienia stawu.
Szarańczę, p. Szarańczyk.
Szarańczyk, szarańczę, młode szarańczy.
Szarasy, szarawy.
Szarbach, p. Szarboch.
Szarboch, szarbach, szorboch, schorbuk, szkorbut (choroba).
Szarek, 1) człowiek licho ubrany, szerepetka, obdartus; 2) pies szary.
Szarga, 1) szaruga, słota; 2) S. morska = burza morska.
Szargant, szargart, szargarz, kat, oprawca.
Szargart, p. Szargant.
Szargarz, p. Szargant.
Szargnąć, targnąć, szarpnąć.
Szarkać, sarkać.
Szarki, obszarpańczy.
Szarknąć, 1) sarknąć; 2) S. z bólu = syknąć.
Szarletan, szarlatan.
Szarletanka, szarlatanka.
Szarłacić, 1) szkarłacić, powlekać szkarłatem; 2) ubierać w szkarłat.
Szarłacisko, zgrubiałe od Szarłat.
Szarłat, szkarłat.
Szarłatnawy, niezupełnie szkarłatny.
Szarłatnieć, stawać się szkarłatnym.
Szarłatnik, 1) ten, co farbuje na szkarłatno; 2) purpurat, kardynał.
Szarłatno chodzić = ubierać się w szkarłat.
Szarłatny, szarłatowy, szkarłatny.
Szarłatorodny, rodzący ślimaki szkarłatne.
Szarłatowy, p. Szarłatny.
Szarłookość, zaczerwienie oczu.
Szarmycel, 1) harc, u-
- ↑
Błąd autorów; odwołanie do hasła, które w tym słowniku nie istnieje. Zobacz hasło Siara w Słowniku ilustrowanym języka polskiego i w Słowniku etymologicznym języka polskiego.
- ↑ Błąd autorów; odwołanie do hasła, które w tym słowniku nie istnieje.
