Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0614

Ta strona została uwierzytelniona.

Szczebrzuch, 1) graty, sprzęty, naczynia domowe; 2) albo szczebrzucha, rodzaj ogrodowizny; 3) grot, ostrze strzały.

Szczeciany, szczeczny, tyczący się szczeciny.

Szczeciasty, szczecisty, szczecionoszy, pełen szczeciny, okryty szczeciną, szczeciniasty.

Szczecionoszy, p. Szczeciasty.

Szczeciowaty, szczecinowaty.

Szczecisty, p. Szczeciasty.

Szczeczek, p. Szczekarz.

Szczeczny, p. Szczeciany.

Szczeczuja, p. Szczeżuja.

Szczedrze, szczodrze.

Szczegielny, p. Szczególny.

Szczegotać, 1) p. Szczekotać; 2) wydawać głos właściwy sroce, skrzeczeć.

Szczególnie, pojedyńczo, po jednemu, samopas (chodzić S.).

Szczególny, szczegulny, szczegielny, 1) sam jeden, samiuteńki (sam S. został; chodzą szczególni = pojedyńczo, po jednemu, samopas); 2) prywatny; 3) jedyny (on jest S. do wyśpiegowania).

Szczegulny, p. Szczególny.

Szczeka, szczoka, szczęka.

Szczekarz, szczeczek, szczekacz.

Szczekaty, szczokaty, szczekliwy, skory do szczekania; pyskaty.

Szczekliwy, p. Szczekaty.

Szczekotać, szczegotać zębami = szczękać, kłapać, dzwonić.

Szczekotliwy, wrzaskliwy, krzykliwy.

Szczekuła, pies ustawicznie szczekający.

Szczelina, długa trzaska odłupana od czego.

Szczelinisty, pełen szczelin.

Szczeniec, szczeniak, szczenię.

Szczenięcy, tyczący się szczenięcia.

Szczepa, szczypa, szczapa, łupa drzewa.