Szczędzić, ochraniać (S. duszę od skażenia).
Szczędziwy, p. Szczędny.
Szczęstny, p. Szczesny.
Szczęścić kogo, co = robić szczęśliwym, uszczęśliwiać, (o Bogu) błogosławić, darzyć.
Szczęście, dola, los, przypadek (złe S. = nieszczęście; S. pomyślne, przeciwne; na S. co opuścić = zdać na los szczęścia).
Szczęt, p. Szcząd.
Szczkać, p. Szczknąć.
Szczkanie, p. Szczkawka.
Szczkawka, 1) albo sczkawka, szczawka, szczkota, szczkanie, szczknienie, czkawka; 2) uraza, ohyda, obrzydzenie (nie będzie to ku szczkawce Panu).
Szczknąć, niedok. szczykać, 1) uszczknąć, skubnąć, urwać (S. kwiat); 2) czknąć, odezwać się czkawką; 3) zeszyć naprędce kilku ściegami.
Szczknienie, p. Szczkawka.
Szczkota, p. Szczkawka.
Szczmić, 1) kurczyć, ściągać (lek szczmiący); 2) oszczędzać, skąpić.
Szczmiel, trzmiel.
Szczobiot, szczebiot.
Szczodrak, chleb rozdawany ubogim na Trzech Króli.
Szczodroba, szczodrobliwość.
Szczodromietny, szczodrze rzucany.
Szczodry dzień = dzień Trzech Króli.
Szczoka, p. Szczeka.
Szczokaty, p. Szczekaty.
Szczołb, czerep, czaszka; łeb zwierzęcy.
Szczołgnąć się, p. Sczołgnąć się.
Szczotkasty, szczotkowaty.
Szczubać, szczubeć, szczypta.
Szczubeć, p. Szczubać.
Szczubiałka, szczublica, szczublę, szczublątko, mały, młody szczupaczek.
Szczubiel, szczupiel, szczuka, szczupak.
Szczublątko, p. Szczubiałka.
Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0616
Ta strona została uwierzytelniona.
