Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0650

Świetlik, p. Świetelnik.

Świetlisty, p. Świetelny.

Świetłość, p. Światłość.

Świetły, światły.

Świetnica, świetlica, pokój gościnny.

Świetnik, p. Świetelnik.

Świetnozielny, odznaczający się barwą zieloną i błyszczącą.

Świetnozłoty, świecący od złota.

Świeżej, wcześniej.

Świeżopamiętny, który jest jeszcze w świeżej pamięci ludzi (wypadek Ś.).

Świeży: Na świeżym uczynku = na gorącym uczynku.

Święcica, kobieta święta, święta Pańska.

Święcić, 1) świętować, próżnować; 2) Ś. od czego = powstrzymywać się od czego; 3) błogosławiąc wspominać (przepadł w niepamięci, brzydkiego imienia nikt u stołu nie święci).

Święcidlnia, miejsce, gdzie składają ofiary.

Święć, p. Świącie.

Świędzić, świędzieć, 1) swędzić, świerzbić; 2) martwić, gryźć, trapić. Ś. się, martwić się, trapić się, gryźć się.

Świętalny, p. Świętny.

Świętnia, p. Świątnica.

Świętnica, p. Świątnica.

Świętnie, świątecznie, odświętnie.

Świętnik, p. Świątnik.

Świętny, 1) święcony; 2) albo świętalny, świąteczny; 3) który się święci, atutowy (karta świętna).

Świętoburzyc, ten, co powstaje na świętych.

Świętochna, p. Świątoszka.

Świętochrońca, p. Świątnik.

Świętodawca, p. Świątnik.

Świętohorski, świętogórski.

Świętojańskie, zadatek przy umowie rocznej (kontrakt utwierdzony zadaniem świętojańskiego).

Świętokaźca, świętokradca, świętokradzca, świętokrajca, profanator rzeczy świętych.