Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0661

ga; 3) strój na szyję, krawat (T. dla oblubienicy); 4) stroj kobiecy na głowę, wstążka.

Tkaniczka, tkaneczka, zdrob. od tkanica.

Tkanka, p. Tkanica.

Tkanny, p. Tkalny.

Tką, p. Tczą.

Tknąć czego = rozpatrzyć się w czem (T. powinności swojej, czy się zachowujemy, jak potrzeba). T. się, 1) wejść w siebie, zastanowić się nad sobą (tknij się, a obacz, coś jest); 2) T. się kogo, czego = tyczyć się, dotyczyć czego, ściągać się do czego; 3) T. się kogo = obchodzić kogo (nie tyczy się ciebie, że giniemy?).

Tknienie, dotykanie, dotyk, czucie (zmysł tknienia).

Tkniony, przetykany, sadzony (złotem).

Tkwieć, tkwić.

Tle, tleje.

Tłać, tleć.

Tłoczliwy, mogący być stłoczonym.

Tłok, 1) nalecieć się tłokiem = hurmem, ciżbą, gromadą, kupą; 2) stłoczonego co (T., ziemia od bydła stłoczona) 3) tło, grunt; 4) skrzynia pompowa; 5) żebro, pokrętka, z której sznur kręcą.

Tłoka, 1) rodzaj pańszczyzny; 2) zbiegowisko (zmowa albo T. na złe cudze); 3) biesiada, uczta (np. z powodu okrężnego, postrzyżyn); 4) albo tłuka zbieranie zboża, owoców.

Tłomić, tłumić.

Tłucarz, robotnik w hucie, który rozbijał kruszec na kawałki.

Tłucz, tłucza, tłuka, karm dla zwierząt z ziarna tłuczonego, miazga.

Tłucza, p. Tłucz.

Tłuczka, 1) machina, tłukąca stęporami rudę; 2) kobieta wałęsająca się, tłukąca się po świecie.

Tłuczny, przeznaczony do tłuczenia (orzech T.).

Tłuk, 1) narzędzie do