Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0664

Tosamy, tenże sam, identyczny.

Towalja, tuwalja, tuwalnia, ręcznik szeroki.

Towarny, towarowy (drzewo towarne = towar leśny).

Towarynka, biedny, upośledzony towarzysz.

Towarzyski, 1) komu = poufały, zażyły, familjarny; 2) liczba towarzyska = liczba mnoga w odmianie gramatycznej.

Towarzyskie, towarzysko, po towarzysku.

Towarzystwo, 1) poufałość, zażyłość, familjarność (zbytnie towarzystwo); 2) towarzysze wojskowi, kompanja (T. husarskiego, pancernego znaku).

Towarzysz, żołnierz konny, szlachcic, mający swój poczet konny.

Towarzyszny, towarzyski.

Towarzyszyć, 1) z kim = być mu towarzyszem, przestawać z nim; 2) T. kogo z kim = wiązać towarzystwem, zbliżać do siebie, zaprzyjaźnić. T. się z kim, 1) przyjaźnić się, obcować, być mu towarzyszem; 2) poufalić się, bratać się.

Toż, a potem, a dopiero.

Tożstwo, p. Tosamość.

Tórz, tchórz.

Traceńszy uf ( = hufiec) = tylna straż za wojskiem.

Tracić: Polepa gruba ścian głos traci = tłumi. T. sprawę = przegrywać.

Traciknot, traciłój, wilk u świecy, palący się bokiem i topiący świecę daremnie.

Traciłój, p. Traciknot.

Tracz, tartak.

Traf: W T. = w sam raz, do gustu, dogodnie.

Trafak, kawałek rudy lub, jak się górnikowi zdawało, podobny do niej.

Trafar, strzał celny (w towarzystwie strzeleckiem).

Trafiarz, strzelec, który trafił do celu.

Trafić, trefić, niedok. trefować, 1) T. gadkę,