Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0665

sen = rozwiązać, odgadnąć; 2) znaleźć; 3) T. co, w co = potrafić, zdołać co, dokazać czego; 4) trefić (T. włosy); T. kogo = spotkać. T. się, T. się na kogo = być podobnym do niego, wdać się w niego; 2) okazać się odpowiednim, dopasować się (trafiły się trzewiki na nogę); 3) wypaść, przypaść, mieć miejsce (koronacja trafiła się 24 stycznia; najpierwsze suche dni trafiają się w pierwszym tygodniu postu); 4) przybyć, zjawić się, napatoczyć się, nadarzyć się (trafił się w jego dom gość; trafił się Saul do Samuela); 5) T. się z kim = zejść się, spotkać się.

Trafna, numer wygrywający w grze, w loterji.

Trafnować, p. Trefnować.

Trafny, przystojny, stosowny.

Trafta, trawta, tratfa, tratwa.

Traftarz, flisak, oryl.

Tragar, legar.

Tragarz, 1) pierwszy z prawdziwych pacierzów, bo głowę nosi; 2) tram, belka, bierzmo; 3) członek bractwa górników w Wieliczce, dającego składki na msze i pogrzeby zmarłych górników.

Tragedja, smutne zajście, burda, awantura, scena (z Arjany T. szkody kościołowi czyniła).

Tragtrok, p. Trajtak.

Trajtak, trojtak, tragtrok, w kopalni, kosz albo niecka do rudy.

Trajtocznica, kobieta nosząca w trajtakach rudę do płóczki, noszarka.

Trajtocznik, górnik przenoszący rudę w trajtaku, noszarz.

Trakarek, p. Trakarz.

Trakarz, trakar, trakarek, wozak w kobiałkach, w trajtakach lub nieckach rudę chodnikiem przenoszący lub przesuwający.

Trakt, 1) okolica (T. miasta); 2) ciąg, bieg, tempo (leniwym traktem