Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0676

Trzykrólewski, trzechkrólski, dotyczący święta Trzech Króli (woda trzykrólewska, roki trzechkrólskie).

Trzylista, jakaś dawna gra woźniców.

Trzyłby, p. Trójgłowisty.

Trzymać, 1) ból trzyma kogo, co = dokucza mu, nie opuszcza go; 2) Deukaljon i Pirra trzymali na sobie po potopie ród ludzki = podtrzymywali, od nich zależało dalsze jego istnienie; historja o nim wiele mówi, bo siła na sobie trzymał = miał wiele na swej głowie; kwiat ten wizerunek wszystkich kwiatów na sobie trzymał = przedstawiał; T. milczenie, gniew, upór = trwać w nim, zachowywać; T. odwieczne zwyczaje = zachowywać, trzymać się ich; 3) T. obietnicę, słowo, wiarę, umowę = dotrzymywać, dochowywać ich; 4) trzymać kogo na rzeczy, na słowie, na obietnicach = zwlekać z ostateczną decyzją, kazać mu czekać w niepewności; T. kogo słowy = zabawiać rozmową; 5) T. co skąpo = oszczędzać czego, zatrzymywać na czas droższy; 6) T. tezę z katedry = bronić; 7) T. na kogo = pisać się, głosować nań; 8) T. spór = prowadzić, wieść; T. się, 1) trzyma się kogo łakomstwo i t. p. = nie opuszcza go; trzyma się to kobiet, że siwych nie lubią = mają one to do siebie, jest to im właściwe; 3) T. się gdzie = pozostawać; 4) T. się od czego = powstrzymywać się.

Trzymilny, trzymilowy.

Trzynadel, p. Trznadl.

Trzynaściory, trzynaścioraki.

Trzynożyć, trzy nogi krępować, np. koniowi, niewolnikom.

Trzyny, ziarna niecałe, zgoniny.

Trzypiętry, trzypiętrowy.