Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0686

Uciec kogo w czym = ubiedz, wyprzedzić.

Uciecz, ucieczka.

Uciekły, ubiegły, przeszły (uciekła młodość).

Ucieraczka, ucieradło, szczypce do objaśniania świec.

Ucieradło, p. Ucieraczka

Ucierpieć, ukończyć cierpienie, skonać.

Ucieszne, ucieszność, zabawa, uciecha, ukontentowanie.

Ucieszno! = rzecz ucieszna! pociecha!

Ucieszność, p. Ucieszne.

Ucieszyciel, pocieszyciel (U. w nieszczęściu).

Ucieścić, uwalać, unurzać, umazać.

Ucięto, ucinkowo (U. odpowiadać)

Ucięty, ucinkowy, przerywany.

Uciężyć, p. Uciążyć.

Ucinek, 1) ścinek, okrawek, obrzynek; 2) ułamek, pozostałość, szczątek; 3) uszczerbek, ubytek (z przyczynkiem albo z ucinkiem).

Ucisły, ciasny, uciskający, uwierający.

Ucisnąć, cisnąwszy ugodzić, trafić.

Ucleć, ucaleć.

Ucuglować, ująć, ubrać w cugle, okiełznać.

Ucumować cumą = powrozem uwiązać statek u brzegu.

Uczalnia, pokój do uczenia się, uczelnia.

Ucząstek, 1) cząstka, udziałek, ułamek; 2) albo uczęstnik, uczęśnik, uczestnik.

Ucząstwo, p. Uczęstność.

Ucząszczać, uczęszczać co = często czego używać (ta pieśń była uczęszczana). U. się, uczęszczać (U. się do Sakramentów = przystępować).

Uczcić, 1) kogo = okazać mu cześć (ta śmierć uczci jego życie); 2) kogo = uczęstować, uraczyć.

Uczciwe, cześć, honor, dobre imię, dobra sława (karać na uczciwem; odsądzić U.; U. komu przyznać; w U. kogo ruszyć, razić).

Uczciwość, poważanie,