Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0687

cześć (mieć kogo w uczciwości; wyrządzić komu U.).

Uczciwy, uczliwy, 1) porządny, poczciwy, godny, prawy, szanowny (obraził szlachcica uczciwego; dziecko złego łoża i dziecko uczciwe); słuszny, usprawiedliwiony (uczciwe nadzieje); 3) tytuł: sławetny, szlachetny (uczciwa rada miejska); 4) który drugiego zwykle uszanuje.

Uczelnik, uczyciel, nauczyciel.

Uczenie, nauka (miał niezłe U.; człowiek wielkiego uczenia).

Uczenny, uczliwy, ochoczy do nauki.

Uczepka, uczepienie się (U. za ogony końskie).

Uczepnąć, kucnąć, przycupnąć.

Uczestować, uczęstować, uraczyć.

Ucześniczy, p. Uczęstny.

Uczęstnica, uczęstniczka, uczestniczka.

Uczęstnictwo, p. Uczęstność.

Uczęstniczka, p. Uczęstnica.

Uczęstniczy, p. Uczęstny.

Uczęstnik, p. Ucząstek.

Uczęstność, ucząstwo, uczęstnictwo, uczestnictwo.

Uczęstny, uczęstniczy, ucześniczy, biorący w czem udział, uczestnik, uczestniczący, należący do spółki.

Uczęściać, p. Uczęścić.

Uczęścić, nied. uczęściać co = stać się uczestnikiem czego, wziąć udział w czem.

Uczęśnik, p. Ucząstek.

Uczliwy, 1) p. Uczenny; 2) p. Uczciwy.

Uczonie, uczenie, naukowo.

Uczosać, uczesać.

Uczosnąć, czochrając urwać (gałąź).

Uczyciel, p. Uczelnik.

Uchodzić kogo = ująć, ukrócić, uskromić, ugłaskać (U. kogo podarkami; U. dzikie bestje). U. się, schodzić się, utrudzić się chodzeniem.