Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0692

cić się czego, zabrać się do czego (U. się rozbójnictwa, pracy); 2) U. się gniewem i t. p. = unieść się gniewem i t. p. 3) upamiętać się, zastanowić się, wejść w siebie; powściągnąć się, pohamować się; 4) ograniczyć się, skurczyć się, poskąpić sobie (U. się w wydatku, w potrzebach; ujął się bardzo i dom swój zmniejszył; drogi teraz czas, trzeba się U.).

Ujątek, to, co komu ujęto, ujma, uszczerbek.

Ujednać, 1) zjednać, zyskać dla siebie (zwątpiwszy o Krzyżakach, Jagiełłę ujednywa; 2) wyjednać, wyrobić (U. komu urząd); 3) U. sługę = zgodzić sobie, nająć; U. się komu = nająć się komu.

Ujedwabić, 1) ubrać w jedwab, w jedwabie; 2) pęta ujedwabią kobiety = umilą, osłodzą, uprzyjemnią.

Ujeść kogo, 1) ugryźć, ukąsić; 2) dogryźć, dokuczyć, przyciąć mu.

Ujeździć kogo = obłaskawić, ukrócić, ugłaskać.

Ujęczyć, przymusić do jęków, mocno uciemiężyć.

Ujma, 1) ubytek, uszczerbek (nie znać było w skarbie ujmy; skrócili ujmami i rozszerzyli przydatkami; 2) niedostatek, brak (ujmę muszą cierpieć te góry, że same tylko szczere golizny na nich widzimy).

Ujmacz, ten, co komu ubliża.

Ujrzeć się z kim = zobaczyć się z kim.

Ujść, 1) kogo, od kogo = oddalić się podobieństwem (nie uszedł go = podobny.

Ujzrzeć, ujźrzeć, ujrzeć.

Ujźrzeć, p. Ujzrzeć.

Ukać się, (o świni) hukać się, kiernozić się, lochać się.

Ukalić, ubrudzić, uwalać.

Ukanąć, ukapnąć.

Ukapki płyn, który się zebrał w czem kapiąc.