Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0696

ki; U. żywota wiecznego; U. dostojeństwa).

Ulić, ulać.

Ulik, dziura w szczęce, w której ząb jest osadzony.

Ulipki, ciasto kształtu opłatków.

Ulitowany, zdjęty litością.

Ulnąć, ulgnąć.

Ulot, ulecenie, ulatanie, upływ (słodkim ulotem zmyka; U. czasu).

Ulowaty, pełen ulów = wrzodów, wrzodowaty.

Ulownica, pasieka.

Ultaj, hultaj.

Ultyma, obrachunek kwartalny.

Ulubić, p. Ulubować, spodobać się (syn w którymem sobie ulubił); U. się (panna mu się ulubiła; tak mu się ulubiło).

Ulubować, ulubić sobie co, sobie w kim, w czem = upodobać sobie kogo, co, zagustować w kim, w czym (U. sobie w godach).

Ulutować się, ulitować się.

Ulżyć czego = obniżyć wartość czego, zbagatelizować co.

Ulżywać się, ulżywam się od ziemi = czuję, że mię coś unosi, unoszę się.

Ułacniać, p. Ułacnić.

Ułacnić, niedok. ułacniać, 1) ułatwić, zrobić łatwiejszym; 2) U. sprawę i t. p. = załatwić; U. się, 1) uwolnić się od zatrudnienia; 2) przysposobić się, przygotować się.

Ułacony, pełen łat, połatany.

Uładować, przyprowadzić do ładu, uporządkować.

Ułatka, żołd.

Ułam, odłam, kawał czego.

Ułamić, ułomić, niedok. ułamować, ułęmować, ułamać.

Ułamować, p. Ułamić. U. się do kogo = naginać się, stosować się.

Ułan, książę, królik tatarski.

Ułapić, złapać; U. się czego = złapać się czego.