Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0719

Uzrość, urość, wzrosnąć.

Uzupełniać, p. Uzupełnić.

Uzupełnić, niedok. uzupełniać, spełnić, wypełnić, wykonać (U. rozkaz).

Uźrać, p. Uźrzeć.

Uźrzały, dojrzały, dostały.

Uźrzeć, 1) albo uźrzenieć, uźrać, niedok. uźrzewać, dojrzeć, stać się dojrzałym, dostać się; 2) niedok. uzierać, ujrzeć.

Uźrzenieć, p. Uźrzeć.

Uźrzewać, p. Uźrzeć.

Użalony, żalem zdjęty.

Użałobić się, ubrać się w żałobę.

Użałować się, użalić się, zlitować się.

Użądzać, p. Użądzić.

Użądzić, niedok. użądzać, napełnić żądzą.

Użądzieć, przejąć się żądzą.

Użątek, p. Użętek.

Użedz, niedok. użegać, upalić, opalić, sparzyć.

Użeg, upał, spieka.

Użętek, użątek, użęcie, żniwo, zbiór.

Użonąć, ugnać, upędzić.

Użreć się, obeżreć się.

Użyciel, ten, co jest w używaniu czego, użytkownik (U., ale nie właściciel majątku).

Użyczać się komu 1) udzielać się komu, żyć, obcować z kim (U. się towarzystwu); 2) wywdzięczać się (U. się swemu nauczycielowi).

Użyczawać, użyczać.

Użyczka, pożyczka.

1. Użyć, utrzymać się przy życiu, uchować się.

2. Użyć, niedok. używać, 1) U. czego = mieć co, powodować się czem, zachować co (U. ostrożności, litości, cierpliwości); 2) zwątlić, osłabić, nadwerężyć, umniejszyć (użyjcie we mnie bólu; nieprzyjacielowi U. się dali); 3) uprosić, ubłagać, ująć, zmiękczyć (U. kogo prośbą; U. czyje serce; U. kogo darami); 4) używać kogo o co = prosić, namawiać, nalegać; 5) doznać, doświadczyć (U. bólu, szkód,