Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0725

wić się, być niezadowolonym.

Wasężny, wasągowy.

Wasiłka, wanczos, wączos, wandszos, wanszos, deseczka na klepkę; klepka; drzewo z trzech stron obrobione a z czwartej korą pokryte.

Waski, tyczący się was, wasz.

Waskulka, ampułka do olelu święconego.

Waszeciać komu = tytułować go waszeciem.

Waszgi, zawsze.

Waszmościć komu = tytułować kogo waszmością.

Waszyniec, jeden z waszych.

Waśliwy, waśniwy, kłótliwy, gniewliwy.

Waśnić się na kogo = gniewać się, mieć chrapkę.

Waśniwy, p. Waśliwy.

Wata, gatunek sieci na ryby, zabrodnia.

Wataman, przełożony nad gromadą, nad towarzystwem.

Watman, p. Wartman.

Ważać, wozić niejednokrotnie.

Ważnica, dom, w którym się mieści waga publiczna.

Ważnik, ten, co się zajmuje ważeniem, wagowy, wagmajster.

Ważnomyślny, rozważny, rozsądny (rada ważnomyślna).

Ważność, 1) W. czego = ciężkość, waga; 2) rozważność, rozwaga, rozsądek; 3) wartość, cena (W. trzech grzywien); 4) powaga, autorytet.

Ważny, 1) dotyczący wagi; 2) ciężki; 3) poważny, szanowny.

Ważyć, 1) sprawdzać gruntwagą pionowość muru; 2) W. grunt = dochodzić jego wyniosłości nad poziom morza; 3) W. czem = władać, rozporządzać (W. losami); 4) W. kogo = poważać, cenić, szanować; 5) W. na co = nie żałować, łożyć (na obżarstwo, co jeno mają, ważą; W. koszta); 6) narażać, ryzykować,