Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0726

wystawiać na szańc (W. życie; z rozpaczy ostatnie waży); 7) W. na co = godzić, czyhać, dybać (orzeł na kurę waży; mężczyźni na niewinność białogłów ważą); 8) W. na kogo = mieć na kogo chrapkę, mieć ansę na niego; 9) znaczyć (Hipolitus imię waży: końmi stargany; nie dał jałmużny, co toż waży, jakoby ukradł).

Wąchawy, węszący, wąchający wciąż.

Wąchawiec, człowiek czułego powonienia, który wszystko przewącha.

Wączos, p. Wasiłka.

Wąd = węd, drugi przypadek l. m. od węda.

Wądka, wędka.

Wągiel, p. Wągl.

Wągl, wągiel, węgl, węgiel.

Wąglik 1) węgielek; 2) wrzód ognisty, karbunkuł.

Wągroda, środkowa część wsi, miejsce ogrodzone.

Wąkronić się, wlec się powoli, gramolić się, pełzać, krośkać się.

Wąsac, p. Wąsat.

Wąsat, wąsac, ból w krzyżu.

Wąsienica, wąsionka, gąsienica, liszka kosmata, zielna.

Wąsionka, p. Wąsienica.

Wątek, 1) materja, materjał (nie stało wątku do zaspokojenia apetytu); 2) środki materjalne, fundusze, zasób, majątek, pieniądze (W. na płacenie żołdu; aby im wątku stawało, ważyli się groby ograbiać).

Wątor skórzany = ponton.

Wątpić, wętpić, 1) wahać się, namyślać się (nie wątpił mu wszystko oddać); 2) W. w czem, czemu = niedowierzać (W. ślubom, obietnicom).

Wątpliwy, wątpiący (człowiek W.).

Wątroba, 1) (u myśliwców) zając lekki; 2) W. siarczana = mieszanina rozmaitych siarków potasu.

Wątrąbne, powinność dawania wątrób bydlę-