Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0733

Wesolnisia, kobietka wesoła, rozweselająca drugich.

Wesołek, wiesiołek, ten, co rozwesela drugich.

Wesołość, p. Wesele.

Wespołek, wespoły, 1) wespół, pospołu, wspólnie, razem, do spółki (W. mieszkać; miłość W. boleje, W. stęka); 2) jednocześnie (miał kilka żon W.).

Wespoły, p. Wespołek.

Wesprzeć, niedok. wspierać, 1) W. nieprzyjaciela = powstrzymać go na sobie; 2) straszny szum wspiera od wiatru sosnę wstrzęsioną = bije na nią, prze na nią; W. się, 1) wspierać się na kim, na czem = polegać, opierać się (na tobie wspiera się moja nadzieja); 2) W. się czego = oprzeć się, zatrzymać się o co (upadł, nie mając się czego W.; długich się oszczepów wspierają); 3) W. się o co = oprzeć się, stawić opór czemu; 4) wspierać się = ścierać się, spierać się, sprzeczać się.

Westalka, suknia kobieca zbliżona krojem do tuniki.

Westjarnia, szatnia, garderoba.

Weszcie, weście, wejście.

Weszcznę, weszczniesz, i t. d. czas przyszły od Wszcząć.

Weszdy, weżdy, wezdy, weżgdy, weżgi, weszgi, wezgi, weżdgi, wżda, zawsze.

Weszgi, p. Weszdy.

Weście, p. Weszcie.

Wet komu oddać = wet za wet oddać.

Wetem, na wety; na deser, na końcu.

Wetować, 1) co, czego = nagrodzić stratę; 2) oddawać za swoje, mścić się; W. się, nagradzać się, odpłacać się, równoważyć się, kompensować się (złe dobrem się wetuje).

Wetówka, wetunek, odwetowanie.

Wetrzeć się, niedok. wcierać się w co = wdrożyć