Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0737

niem (W. pole cudze do swego); W. się, 1) wcisnąć się w cudze za pomocą ogrodzenia (W. się w cudze pole); 2) wedrzeć się, wcisnąć się (grot się w płuca wgrodził.

Wgrozić, wpędzić groźbą; W. się w kogo = przejąć grozą, stać się groźnym.

Wiadoczen, p. Wiadoczny.

Wiadoczny, wiadoczen, wiadom, świadomy.

Wiadom, p. Wiadoczny.

Wiadomca, wiadomiec, wiaduk, osoba świadoma czego.

Wiadomie, wiadomo, świadomie (Tatarzy niewiadomie wpadli = niespodzianie).

Wiadomiec, p. Wiadomca.

Wiadomo, p. Wiadomie. Po wiadomu = świadomie, wiedząc (prosto się do jego domu udałem powiadomu).

Wiadomy, znany (złodziej W.).

Wiaduk, p. Wiadomca.

Wianecznik, ten, co rob wieńce.

Wianeczny, tyczący się wianka.

Wianek różany = różaniec (pacierze).

Wianny p. Wienny.

Wiano, wianowanie, dar albo zapis ofiarowany żonie przez męża przy zawarciu małżeństwa.

Wianować, 1) kogo = ofiarować dar pannie, żonie po odebraniu jej wianka; 2) zrobić zapis na rzecz żony przy poślubieniu jej; 3) W. majątek czyj = obciążyć zapisem wiana.

Wianowny, tyczący się wianowania (list W. = zapis wiana).

Wiarać się, zaklinać się.

Wiardunek, p. Wiardunk.

Wiardunk, wiardunek, wierdunk, wierdung, werdunek, ferton, wiertel, 1) ćwierć grzywny; 2) tuzin.

Wiarko, silnie, krzepko, tęgo.

Wiarliwy, łatwowierny.

Wiarodajny, wiarodatny, wierzytelny (list W.).