Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0749

Wieszczkowy, 1) tyczący się wieszczka; 2) p. Wieźdźbliwy.

Wieszcznik, p. Wieszczarz.

Wieszczyca, 1) wieszczka, wróżka; 2) zmora, mara dusząca śpiących.

Wieszka, mała wiecha.

Wieśba, wieszanie.

Wieściarz, p. Wieszczarz.

1. Wieść: bez wieści = znienacka, niepostrzeżenie (Połowcy bez wieści przyszli pod Kijów; śmierć bez wieści porazi).

2. Wieść, niedok. wodzić, W. świadki = stawiać świadków; W. kogo na przysięgę = zmuszać go do przysięgi; W. przyjaźń, towarzystwo = żyć w przyjaźni, w towarzystwie; W. spór, burdę, wojnę, kłótnię, prawo (= proces), turnieje = prowadzić, toczyć; W. koszt = podejmować; łożyć na co ciągle; za kaletę kogo wodzić = oszukiwać go w pieniądzach; wodzić kim = powodować, za nos go wodzić; wodzić się z myślą = bić się z myślami, łamać sobie głowę; W. pompę = prowadzić dom na wielką skalę.

Wieśniany, p. Wiesienny.

Wieśnica, 1) wieśniak; 2) wieś; willa

Wieśny, wiejski, sielski.

Wieśćba, p. Wieszczba.

Wieśny, wiejski.

Wietki, p. Wiątchy.

Wietnąć, p. Wiądnąć.

Wietnica, izba, gdzie się odbywają wiece.

Wietrunek, p. Wiatrunek.

Wietrzność, wiatry, gazy w czem zawarte.

Wietrzny pies = dobrze wietrzący, o dobrym węchu.

Wietrzyć: Wietrzy niewiasty = pachną mu kobiety, ugania się za kobietami.

Wietrzysty, pełen wiatrów (morze wietrzyste).

Wietszeć, p Wiotszeć.

Wiewidło, wiejaczka, wiejadło, szufla do wiania zboża.