Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0754

słaby, wątły (trzcina wiotcha; bluszcz W.).

Wiotech, schyłek, zbliżanie się ku końcowi, ubytek (od wiotchu do nowiu księżyca; księżyc już na wiotchu).

Wiotesz, starzyzna, odzież zużyta (dodzierać wiotszy).

Wioteszek, obdartus.

Wioteszka, zdrob. od Wiotesz.

Wiotesznik, ten, co reparuje, łata starzyznę.

Wiotszeć, wietszeć, wątleć ze starości, zużywać się, wycierać się, niszczeć.

Wiotszyć, wątlić, zużywać, niszczyć, wycierać.

Wiozba, p. Woźba.

Wioźba, p. Woźba.

Wipa, machina wojenna do ciskania kamieni.

Wiraszka, p. Wiersza.

Wircauz, dom gościnny, karczma.

Wirsza, p. Wiersza.

Wirt, wyrt, wir, odmęt.

Wirtel, p. Wiertel.

Wirudny, p. Wierudny.

Wiry na czole końskiem = włosy kręcące się, kępki włosów.

Wirydarski, dotyczący wirydarza (altana wirydarska).

Wirydarstwo, ogrodnictwo w zakresie wirydarzy.

Wirydarznik, ogrodnik w zakresie wirydarzy.

Wirzbca, pas.

Wirzch, wierzch.

Wirzchni, wierzchni, najwyższy, zwierzchni.

Wirzyć, kręcić wirowato (morze wirzy wodę).

Wisać, pozostawać w stanie wiszącym, wisieć.

Wisiadełko, zdrob. od Wisiadło.

Wisiadło, p. Wiesiadło.

Wisiec, wisioł, wisiuga, wisielec, szubienicznik.

Wisieć, 1) W. od kogo = zawisnąć, zależeć; 2) polegać, spoczywać (nadzieja moja w tobie wisi); 3) W. gdzie = zostawać, przebywać, nie módz wyjść skąd, marnować się gdzie (wisi w szkołach przez lat kilkanaście).

Wisielny, wiślany.

Wisioł, p. Wisiec.