Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0787

Wybić, niedok. wybijać, 1) W. kogo skąd = wypędzić, wypchnąć, wyparować; 2) bijąc wyrobić (W. dół; drogi wybite wyrównywać = pełne wybojów); 3) W. górę = wygórować, wzbić się do najwyższego stopnia (wybiła mizerja Polski; wybił górę nad młokosem = wziął górę; woda wybija = bije); 4) W. komin = podnieść, wynieść, podnieść się, wywyższyć, wywyższyć się (im wyżej komin fortuna wybije, tem głębsza przepaść pod nogami jego; im wyżej Cyrus wybił komin w górę, głębszą fortuna czyni pod nim dziurę), 5) W. kominka = podskoczyć (chart kominka wybije).

Wybiedz, niedok. wybiegać, wybiegiwać, 1) W. kogo = wyścignąć, prześcignąć; 2) W. jaką przestrzeń, część, czas jaki = przebiedz; Wybiegać się, wyratować się, wymknąć się bieganiem (lis wybiegał się psom; i Kraków się nie wybiegał = i jemu się dostało.

Wybieg, wylot (W. ulicy; W. rzeki na powierzchnię ziemi).

Wybiegać i W. się, p. Wybiedz.

Wybieglec, zbieg, odszczepieniec.

Wybiegłość, 1) wydatność w górę lub naprzód; 2) przebiegłość wykrętna.

Wybiegły, 1) który wybiegł, wybujały, wyniosły (drzewo wybiegłe; makowe główki nad insze wybiegłe); 2) pełen wybiegów, przebiegły, szczwany.

Wybierać, p. Wybrać.

Wybierzmować nazwisko = przekręcić.

Wybierzyczny, p. Wyboryczny.

Wybijać, p. Wybić.

Wybijana, ostatnia godzina, którą zegar wybija.

Wybior, wybieranie, wybranie, wybór.

Wybitny, dobitny, wyrazisty.