Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0794

dawał się pagórek; między innemi rzeczami wydawał się złoty lichtarz = zwracał na siebie uwagę, wyróżniał się.

Wydarek, p. Wydartek.

Wydartek, wydarek, 1) wydarcie, wydzieranie; 2) albo wyderek, to co wydarto, co wydzierają, łup.

Wydatny, 1) wyniosły; (wzrost W.); 2) nie szczędzący wydatku.

Wydawca, zdrajca (W. czyj; W. tajemnicy).

Wydawczyna, zdrajczyni.

Wydemonstrować, wyjaśnić, wytłómaczyć komu co.

Wyderek, 1) albo wyderkaf, kupno warunkowe, z prawem odkupu; 2) p. Wydartek.

Wyderka, zdzierstwo.

Wyderkafowy, p. Wyderkowy.

Wyderkarz, wyderkownik, ten, co kupił drogą wyderku.

Wyderkować, kupować drogą wyderku.

Wyderkownik, p. Wyderkarz.

Wyderkowy, wyderkafowy, tyczący się wyderku, odkupczy.

Wyderum, czas powrotu górników do roboty po odpoczynku.

Wyderzyć, wybić.

Wydłabiać, p. Wydłabić.

Wydłabić, niedok. wydłabiać, 1) wygnieść, wycisnąć (W. jagody; figurę z wosku W.); 2) wydusić (Turków wydłabili).

Wydłótować, wydłubać, wyrznąć dłótem.

Wydma, wydęcie, wydymanie.

Wydmisko, wydymisko, wydmuch, wydma, miejsce przez wydmy zasypane, zaspa.

Wydmuch, p. Wydmisko.

Wydmuchnąć, niedok. wydmuchywać, zadmuchnąć (W. świecę).

Wydojrzeć, stać się zupełnie dojrzałym.

Wydole, wydoła.

Wydołać, niedok. wydoływać, 1) W. komu = sprostać, przyrównać się do kogo (W. komu w urodzie); 2) W. na