Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0795

czem = przestać na czem.

Wydranina, to, co komu wydarto.

Wydrobki, okruszyny wyrobione.

Wydrożać, p. 1) Wydrożyć.

Wydrożały, wydrążony, czczy, dęty.

1. Wydrożyć, wydrużyć, niedok. wydrożać, 1) wydrążyć; 2) wyryć, wyrytować, wyrznąć.

2. Wydrożyć, wyboczyć z drogi.

Wydrużyć, p. 1) Wydrożyć.

Wydrwić się, niedok. wydrwiwać się, wyzwolić się drwinami, wykpić się, wyłgać się.

1. Wydrzeć, 1) W. kogo z czego = obedrzeć; 2) W. się z czego = wyłamać się, wybić się.

2. Wydrzeć, narowić się, chytrzeć, zuchwalić się.

Wydrzeźniać, 1) W. z kogo = szydzić, wyśmiewać się; 2) W. kogo = wyszydzać przedrzeźniając go.

Wydubnieć, p. Wydupnieć.

Wyduchnąć, wydyszyć, wytchnąć, z tchnieniem wypuścić (W. duszę).

Wydupnieć, wydubnieć, stać się wydrążonym, wypróchnieć (drzewo wydupniałe).

Wydwarzać, p. Wytworzyć.

Wydworny, wytworny.

Wydworzyć, p. Wytworzyć.

Wydyszyć, p. Wyduchnąć (W. sen).

Wydziać, niedok. wydziewać, 1) wyrobić (W. ul z drzewa); 2) wyzuć z odzienia.

Wydział, przedmiot czego, cel (była moich chęci i tchnienia wydziałem).

Wydziedziczyć co od siebie = wyrugować, odepchnąć.

Wydzierek, wydzierstwo, zdzierstwo.

Wydzierzgnąć się z czego = wyplątać się, wywinąć się.

Wydzierżeć, 1) W. komu = dotrzymać mu placu; W. czemu = wytrzymać co (W. napad);