Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0811

Wymiękczyć, niedok. wymiękczać, przemiękczyć zupełnie.

Wymiętlić się komu w głowie = wyroić się.

Wymijać, p. Wyminąć.

Wyminąć, niedok. wymijać, minąwszy wyjść, upłynąć (już wyminęła wtóra niedziela).

Wymiot, 1) wyrzucanie, wyrzucenie; wybuch, wylew (W. wulkanu, dowcipu); 2) na W. = na jaw, na oko, aby nęcić (pierś jej naga wydaje się na W.); 3) pocisk (byk był jednorożcowi wymiotem słomą napchanym); 4) wyrzut, wyrzutek (Żydzi W. całego świata); 5) płód poroniony; 6) blwociny, rzygowiny.

Wymiotać, p. Wymieść.

Wymistrować, wymistrzować, misternie wyrobić, zmajstrować; wymyślić misternie.

Wymistrzować, p. Wymistrować.

Wymiśkować, wymniszyć, wytrzebić; W. się, p. Wymyszkować się.

Wymłocek, wymłocka, wymłot, wymłócenie (ofiara z pierwszego wymłocku).

Wymłocka, p. Wymłocek.

Wymłot, p. Wymłocek.

Wymłócić: Pewnie na moich ustach nie wymłóci = nie wyciśnie, nie wygrozi (= nie wymoże, abym wymówił).

Wymocować, mocą wysadzić, wyłamać, wybić.

Wymoczyny, woda po wymoczeniu w niej czego.

Wymodlca, ten, co wymodlił co albo wymadla co.

Wymorzyć, niedok. wymarzać, 1) wygubić, wytępić, wymordować; 2) wysilić, osłabić, wycieńczyć.

Wymowa, 1) to, co wymówiono, mowa; wyrok; 2) wymawianie się, usprawiedliwianie się.

Wymować, wyjmować.

Wymowca, 1) ten, co wymawia; ten, co robi wymówki; 2) człowiek wymowny, mówca, krasomówca; 3) ten, co