Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0822

ćwiczyć, ujeździć (W. konia); 13) wystawić, wyrazić, oddać (W. kogo na obrazie; „Odprawa posłów greckich” w teatrze wyprawiona = odegrana); 14) kunsztownie co robić, dokazywać, wydziwiać (W. smyczkiem; słowik gardłkiem wyprawia = treluje); 15) niedok. wyrabiać, stroić (smok dziwne węzły i kręty wyprawia; dygi wyprawia); 16) W. co komu = wyrobić, wyjednać; 17) W. co = zaspokoić, nasycić, dogodzić czemu (W. żądze); 18) W. córkę = dać jej wyprawę, wyposażyć ją; W. syna = wydzielić; 19) W. kogo = oczyścić z zarzutu, usprawiedliwić. W. się, 1) wytłómaczyć się, wyłożyć myśl swoją (czem się zwierzęta żywią, jak się mnożą — krótko się z tego wyprawię = krótko się z tem załatwię w swym wykładzie; nie mógł się słowy W.); 2) połapać się, wyrozumieć, zorjentować się (nie będzie żadnej trudności, z której się nie będziesz mógł W.; snadnie W. się będziesz mógł, co to jest; sędzia się nie wyprawi z jego mowy); 3) wytłómaczyć się, usprawiedliwić się, oczyścić się z zarzutu (W. się u sędziów; W. się z obwinienia); 4) wydobyć się, wyzwolić się, uwolnić się (W. się z sideł, z więzów; dusza z ciała się wyprawi).

Wyprawny, 1) wyrobiony, wykończony, wygładzony, gładki, wytworny (wyprawne słowa przyjemne dla ucha); 2) sprawiony, oprawiony, wypaproszony (wół W.); 3) wyczyszczony (żyto wyprawne = wywiane); 4) wprawny, doświadczony, biegły, wyćwiczony (rzemieślnik W.); 5) sprawny, zwinny (nogi wyprawne; koń W.); 6) tyczący się wyprawy, to jest