szkapom i chłopom się wyrządzać mamy? = dogadzać im z naszą niewygodą, szkodą.
Wyrzeczony, 1) p. Wyrzekły; 2) postanowiony, ułożony.
Wyrzednieć, p. Wyrzedzieć.
Wyrzedzieć, wyrzednieć, przerzedzić się.
Wyrzekły, wyrzeczony, którego się wyrzekli (syn W.).
Wyrzetelnić co = 1) wykazać rzetelność czego, udowodnić; 2) zlikwidować, uiścić, spłacić (W. długi).
Wyrzezacz, wyrzynacz.
Wyrzezać i W. się, p. Wyrznąć.
Wyrzezaniec, p. Wyrzezek.
Wyrzezek, wyrzezaniec, 1) dziecię z wnętrzności matki wyrznięte, wyporek; 2) rzezaniec, kastrat.
Wyrzezywać i W. się, p. Wyrznąć.
Wyrzędać, p. Wyrządzić.
Wyrzędzić, p. Wyrządzić.
Wyrznąć, wyrzezać, wyrzazać, niedok. wyrzynać, 1) W. kogo = wytrzebić, wykastrować; 2) wyzwolić, uwolnić gwałtem (W. kogo z związków małżeńskich); 3) W. słowa = wymówić dosadnie, wyrąbać; W. się, wyrobić się, zużyć się przez rznięcie (nóż się wyrzezał).
Wyrzucać, p. Wyrzucić.
Wyrzucić, niedok. wyrzucać, wyjawić (czego wymówić nie mógł, przez usta towarzysza swego wyrzucił; W. tajemnicę).
Wyrzut, 1) albo wyrzuta, wyrzucanie, wyrzucenie (W. uczynili z okrętu; W. tchu z ust); 2) albo wyrzutek w liczbie mn. odpadki, śmiecie, skrawki (wyrzutki z ogrodów dają świniom).
Wyrzuta, p. Wyrzut.
Wyrzutek, 1) p. Wyrzut; 2) dziecię martwo urodzone, poronione; 3) podrzutek, znajdek.
Wyrzutnik, ten, co komu
Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0830
Ta strona została uwierzytelniona.