Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0831

robi wyrzuty, wymawiacz.

Wyrzynalny, tyczący się wyrzynania.

Wysać, p. Wyssać.

Wysad, p. Wysada.

Wysada, wysad, 1) front gmachu; 2) sadzenie się na co, przesada, afektacja; 3) przywilej.

Wysadki, ogrodowizny zachowywane przez zimę, aby na wiosnę dały nasienie, jak marchew, buraki, kalarepa.

Wysadny, 1) wysadzony, wysunięty, wystający (W. ogon koński); 2) przesadny, zbyt afektowany.

Wysadzać, p. Wysadzić.

Wysadzić, niedok. wysadzać, 1) W. wodę z łożyska = wyprowadzić, odprowadzić; 2) wyrugować, wyprzeć (W. kogo z tronu; wysadzę amantów i sam jej sercem zawładnę); 3) wystawić, nadstawić, narazić (W. swe ciało na działa, na sztych); 4) W. kogo na dostojeństwo, na tron = wywyższyć, wynieść; 5) zrobić wydatnym, wystającym (malarz cieniami, farbami rzeczy wysadza); 6) W. w górę = wzbić się, wznieść się; 7) W. kogo na głupca i t. p. = wykierować, wystrychnąć; W. się, 1) niedok. być wypukłym, wystawać (rzeźba wysadzająca się; litery, z początku ledwie znaczne, wysadzą się z czasem; malarz cieniami); 8) wybić się, wystąpić (złość mu się wysadza na czole); 9) wynieść się, wywyższyć się, wzbić się nad drugich (często się zdradza, kto się wysadza); W. się z czem = szczycić się, chełpić się, pysznić się czem

Wysep, 1) wyspa; 2) nasyp, grobla, tama.

Wysepek, zdrob. od Wysep.

Wysepka, wysypka.

Wysepnik, mieszkaniec wyspy, wyspiarz.